2e week Delivery Ward

2e week op de Delivery Ward

Maandag 6-05-19: YES, vanaf vandaag ga ik stage lopen op de Delivery Ward (verloskamers) hier heb ik enorm naar uitgekeken. Zoals iedere morgen beginnen we onze dag bij de morning report in de tea room. Na de morning report lopen we met de andere studenten richting onze afdeling, als eerst ontmoeten we onze nieuwe collega’s en nog geen minuut later lopen we de eerste volgende kamer binnen waar zojuist een vrouw is bevallen van een gezonde zoon. Het enige wat nog moest gebeuren is het hechten. Oo wat ziet dat er pijnlijk uit, de vrouwen krijgen alleen een lokale verdoving en geloof me dat is geen pretje. We mochten de baby bij moeder leggen en vervolgens om het kwartier de vitale functies meten bij moeder en baby. Het is zo bijzonder om zo’n klein wondertje vast te houden. Wat ik heel bizar vond, is dat de moeder na het hechten gewoon op bed gaat staan om zichzelf vervolgens helemaal aan te kleden en doet alsof er niks aan de hand is geweest. De vrouwen hier zijn zo ongelofelijk krachtig, want voordat ze überhaupt kunnen gaan bevallen hebben ze vaak al uren gelopen om bij het Trinity Hospital te komen. Het was verder rustig op de afdeling een collega vertelde dat er afgelopen nacht vijf bevallingen zijn geweest, waarvan één keizersnede. Later in de ochtend mocht ik samen met Fleur ongeveer twintig baby’s gaan wegen en de temperatuur opmeten, dit is een standaard regeling voordat ze met ontslag naar huis mogen. Na onze lunch kwamen we terug op de verloskamer, hier lag de volgende moeder alweer klaar om te gaan bevallen. De vrouw was erg uitgeput en haar ontsluiting blijft al uren op 6 cm. Ze heeft ongelofelijk veel pijn en heb haar daarom rug massages gegeven om zo de pijn te verlichten. We kunnen niet goed communiceren, maar je ziet aan haar dat ze je erg dankbaar is. Fleur had een pakje dextro bij en hebben dit aan haar gegeven voor wat meer energie, aangezien ze dit nog niet heeft gehad en ook geen pijnmedicatie heeft. Helaas hebben we deze bevalling niet kunnen mee maken, omdat er verwacht werd dat ze laat in de avond pas kon bevallen.

Dinsdag 7-05-19: Een dag vol emoties kunnen we wel zeggen. Afgelopen nacht zijn er vier bevallingen geweest, waarvan er één een keizersnede was. Op de afdeling ligt een jonge vrouw van 20 jaar oud die gaat bevallen van haar derde kindje. Haar ontsluiten wordt gemeten en ze zit al op 7 cm. Standaard worden de vitale functies gemeten en netjes genoteerd in het boekje, ze houden moeder en kind goed in de gaten. Ook mochten we via een doptone luisteren naar het hartje van de baby. In eerste instantie kon ik het hartje niet goed horen, omdat ik niet op juiste plek zat. Het is bijzonder dat je ineens het hartje kan horen, ook dit wordt weer netjes genoteerd en strak bijgehouden. Ze hebben ons uitgelegd hoe je kan voelen wat de ligging is van een baby in de buik. Ineens dachten we een hoofdje te zien, maar het bleek de cervix (baarmoederhals) te zijn. Dit is geen goed teken en normaal is dit een indicatie voor een keizersnede, maar omdat het kindje al zover was ingedaald was dit een contra-indicatie voor een keizersnede, want dit zal teveel risico’s met zich meebrengen. Ondertussen kwam de volgende moeder alweer liggen op het bed ernaast, hiertussen hangt een laken zodat ze niet bij elkaar mee kunnen kijken. Opeens gaat het heel dan heel snel, om 11:05 en op 11:07 zijn twee gezonde kindjes geboren (jongen en meisje). We hebben de baby’s mogen inwikkelen in doeken de oogjes ingesmeerd, voor bescherming tegen infecties en het licht. Lunchtijd, dit konden we wel even gebruiken haha. Bij binnenkomst is de volgende moeder er al zij is zwanger van haar vierde kindje. De vorige bevallingen zijn allemaal via een keizersnede gegaan. Dit was nu niet mogelijk, omdat de moeder teveel litteken weefsel heeft. Nu moet moeder het zelf gaan doen en je ziet dat ze weinig energie heeft, daarom wordt ze ondersteund door een vacuüm pomp. Dit duurde best lang, na ongeveer 30 minuten is het kindje er met moeite uit. Het kindje wordt bij moeder op de borst gelegd en al snel zagen we dat er iets niet goed was, het kwam er uit als een slappe pop en het ademde niet. Zodra de navelstreng is doorgeknipt wordt het kindje direct gereanimeerd en uitgezogen via de mond en neusholte, een andere collega haalt de zuurstofpomp. Na 1 a 2 minuten begint het zelfstandig te ademen het blijkt goed te gaan en het ligt ondertussen met zuurstof onder een warmte lamp. Op gegeven moment stonden Fleur en ik alleen bij de baby, het viel ons op dat rondom het mondje het er bleek uitzag. Collega erbij gehaald en opeens was er paniek, we moesten het kindje meenemen naar de prematuur afdeling voor meer zuurstof en een warmere ruimte. Hier bleek weer geen ademhaling te zijn, gelukkig was ik samen met Fleur waardoor er een kon reanimeren en de ander de longen kon prikkelen. Een collega heeft het bedje klaar gezet met zuurstof en een warmte lamp, want het kindje was onderkoeld. Het mondje opende en hij begon weer zelfstandig te ademen. Fleur en ik keken elkaar aan, wat een opluchting het is ons gelukt. Er is dextrose via het infuus toegediend en meer konden we op dat moment niet doen. Na afloop stonden we allebei te shaken en kwamen er heel wat emoties los. Op het ene moment heb je nog nooit een bevalling gezien en op het andere moment heb je een kindje gered. Het was een hele heftige dag en erg emotioneel. We hebben gelukkig een hele fijne groep waar we ons verhaal aan kwijt kunnen. Op gegeven moment kan ik het ook loslaten, we hebben er alles gedaan en we weten dat het een vechtertje is.

Woensdag 8-05-19: Vandaag is het zover we mogen voor de eerste keer mee op Outreach. Dit houdt in dat iedere week 3 a 4 verpleegkundige na 1 van de 5 plekken gaan om voorlichting te geven aan moeders en vaccinaties te geven aan kindjes. Om 7:30 uur worden we verwacht na de morning briefing. We ontmoeten de twee mannen die met ons mee gaan, ook is er een chauffeur bij. We gaan met een Jeep, dus we mogen in de achterbak en dat is niet bepaald een pretje met al deze hobbels. Eenmaal daar zien we een grote boom staan waar zich al een aantal moeders zich hebben verzameld. De verpleegkundige vertelde dat er ongeveer 100 a 200 moeders komen met hun kinderen. We parkeren de auto onder de boom en pakken eerst de spullen uit, voordat we gaan beginnen. Als eerst worden de kinderen gewogen, dit wordt gedaan tussen twee boomstammen waar een weegschaal tussen hangt. De moeders hangen de kindjes in doeken aan de weegschaal, de een vind het leuker als de ander en dat is soms een hoop geklungel. Nadat we de kinderen hebben gewogen en alles genoteerd hebben in hun medisch paspoort wordt alles geregistreerd in boeken. Je hebt twee boeken: in het eerste boek worden de kinderen geregistreerd (naam, geboortedatum, woonplaats en welke vaccinaties ze hebben gehad, in het tweede boek wordt aangevinkt welke vaccinaties ze nog nodig hebben. Ondertussen ben ik samen met Lotte meegaan met de voorlichting over Malaria, wij konden dit helaas zelf niet doen omdat dit in het Chichewa moest. De verpleegkundige vertelde de symptomen, behandeling en dat het belangrijk is de ze direct worden behandelt in het ziekenhuis. Na de voorlichting en registraties mochten we de boekjes terug geven aan moeders, maar dit kun je alleen maar doen door de namen van de kinderen op te noemen. Ik kan je vertellen ze liggen helemaal krom, om onze uitspraak. Één moeder heeft mij goed geholpen met de uitspraken, hierdoor ging het een stukje sneller haha. Als de moeders het boekje hebben ontvangen mogen ze de vaccinatie gaan halen bij de andere verpleegkundige, wij hebben ze vooral geassisteerd bij het inenten en de kindjes proberen af te lijden. Deze dag is omgevlogen, om 14:00 uur hebben we alle kindjes gehad en mogen we terug naar het Trinity Hospital. Eenmaal terug zijn Fleur en ik snel even terug gegaan naar de delivery ward om te kijken hoe het gaat met het baby’tje van gisteren die gereanimeerd is. Helaas hebben we te horen gekregen dat het jongetje nog dezelfde dag is overleden, dit was even een slik momentje.                                                                In de avond hebben we samen met de studenten van het ziekenhuis Ajax gekeken. Nadat het voetbal was afgelopen hebben we nog een afterparty gehad bij ons thuis.

Donderdag 9-05-19: Het is vandaag onze laatste stage dag op de Delivery Ward. De dagen gaan zo ongelijk snel, maar gelukkig komen we over een aantal weken weer terug op deze afdeling. Het is bijzonder dat we dit op onze leeftijd mogen mee maken in het armste land. Bij aankomst op de afdeling liggen er twee vrouwen van 17 en 18 jaar oud die beide van hun eerste kindje gaan bevallen. Het is nog steeds een onwerkelijk idee dat ze al zo jong hun eerste kindje krijgen, maar zo is nu eenmaal de cultuur. Rond een uur of 10 had het 17 jarige meisje al 10 cm ontsluiting en mocht ze gaan beginnen met het persen. Tijdens de bevalling werd er gebruik gemaakt van een vacuümpomp. Fleur en ik kregen toch beide wel even de rillingen over ons lijf, omdat de vorige bevalling d.m.v. een vacuümpomp slecht was afgelopen. De bevalling is goed verlopen zonder complicaties, om 10:20 is zij moeder geworden van een gezonde zoon. Samen met de verpleegkundige hebben we een de placenta verwijderd en mee mogen kijken bij het hechten. De andere jonge vrouw van 18 jaar is vanochtend om 4:20 uur aangekomen in het ziekenhuis. Ze blijft al enige tijd hangen op 7 cm ontsluiting en ze is ontzettend uitgeput door de krachtige weeën. Fleur en ik kregen de vraag of wij de leiding wilden nemen tijdens de bevalling, we wilden dit alleen maar doen met behulp van de andere verpleegkundige. We hebben een katheter bij haar ingebracht en de spullen voor de bevalling klaargezet. Helaas bevorderede haar ontsluiting niet en de baby lag in de ligging. Nadat we onze lunch op hebben zijn we om 13:30 weer vertrokken naar het ziekenhuis. Het is erg druk en er zijn een aantal nieuwe vrouwen binnengekomen. Een vrouw van 27 jaar oud, in verwachting van haar derde kindje. De andere vrouw is in verwachting van haar zesde kindje. Nog geen paar minuten binnen en er zijn weer twee gezonde jongens ter wereld gekomen. Samen mochten we de    baby’ s inwikkelen in mooie kleurrijke doeken, injectie aan moeder geven, het verwijderen van de placenta, de reflexen bij de baby controleren en het registreren van de vitale functies. Het is ondertussen 14:15 uur en de vrouw van 18 jaar oud is nog steeds niet bevallen, er wordt dan ook besloten om een keizersnede in te plannen. Na de lunch van de arts, gaan we richting de naar operatiekamer. Met een groot operatiepak en schoenen aan, waren we dan ook klaar voor de sectio. Dit was een hele bijzondere ervaring! Om 15:30 uur is het meisje geboren. De afgelopen dagen waren ontzettend indrukwekkend met veel emoties, ik had dit voor geen goud willen missen.

Vrijdag 10-05-19: WEEKEND, vandaag vetrekken we richting Blantyre om zaterdag boodschappen te doen. We blijven een nachtje slapen in het DOOGLE LODGE resort. In eerste instantie zat ik een beetje tegen de reis op, omdat ik dit de vorige keer erg heftig vond. Maar deze reis is zo indrukken wekkend en mooi, je bent nu ook uitgerust en ziet weer hele andere dingen. Het land is prachtig en de mensen zijn zo vriendelijk. Na een reis van ongeveer vier uur zijn we aangekomen op het resort, het is hier een stuk kouder en hebben voor het eerst een shirtje met lange mouwen aangedaan. Tijdens onze lunch hebben we twee andere Nederlandse meiden ontmoet, zij verblijven hier ook voor 2,5 maand. Het is fijn als je weer even andere blanken (azungu’s) tegen komt. Nadat( we heerlijk hebben gegeten gingen we over op de drankjes, samen met andere Malawianen, Schotse, Engelse en Nederlandse meiden hebben we een ontzettende leuke avond met z’n alle gehad. Een avond om nooit meer te vergeten, heerlijk!

Zaterdag 11-05-19: We zijn om 7:15 uur opgestaan om te gaan ontbijten, het duurde even voordat we er allemaal waren met onze kater. Eenmaal ontbeten konden we vertrekken naar de shoprite. Vier van ons gaan vast boodschappen doen en de andere vier gaan vast geld pinnen en dollars wisselen. Dit ging niet zo gemakkelijk als we dachten. We konden allemaal maar een klein bedrag pinnen en nergens konden we ons geld inwisselen in dollars. We moesten juist nu geld pinnen en inwisselen, omdat we over een paar weken vertrekken richting Zambia voor een safari. Nadat ieder had gepind konden we de boodschappen gaan inladen. Het enige wat nog moest gebeuren is het regelen van GB ’s voor onze telefoons, dit was zo geregeld en na drie uur konden we vertrekken richting Muona. Dit was een vermoeiende reis, omdat de wegen zo ongelofelijk slecht zijn. We moeten regelmatig met de auto door riviertjes en iedere keer juichen we weer als we er doorheen zijn gekomen. Yes, we zijn eindelijk thuis aangekomen om 16:00 uur. Het voelt ook echt als thuiskomen, heerlijk!

Zondag 12-05-19: Vanochtend ben ik samen met Fleur, Julia en Lotte naar de markt geweest om brood en avondeten te halen, helaas was het brood kraampje nog dicht dus vanmiddag gaan we het nog een keer proberen. Ik merk dat we in het weekend minder worden aangekeken dan door de weeks. Ze herkennen ook steeds vaker en ze zijn zo vriendelijk, vaak halen we bij dezelfde vrouw onze tomaten en krijgen er dan ook altijd eentje van haar extra. Gistermiddag hadden we een appje gekregen van Raphael (hoofd personeelszaken) dat hij en zijn vrouw ons willen uitnodigen om vandaag te komen lunchen om 13:00 uur. Daar aangekomen hebben we ons eerst voorgesteld aan zijn vrouw Adina, aan zijn schoonmoeder, verzorgerster en de werkster). Je wordt zo ontzettend warm ontvangen en krijgen dan ook gelijk een rondleiding door hun huis. Adina heeft zo lekker voor ons gekookt, we kregen rijst, kool met ui en heerlijke kip. Na twee weken zonder vlees waren we hier ook erg blij mee. Het was een erg gezellige middag en ik kijk uit naar de volgende keer.

Liefs!